and may be read in a particular way as the embodiment of an approach to the construction of knowledge. But how am I therefore to approach my own study, in which the technology appears, unproblematically, to produce texts, but where the technology also to a large extent forms a channel of communication for the human subjects of my research? How am I to bring together insights from SSK, in which the construction of scientific fact is a social process, and insights from social studies of technology in which the character and capacities of the technology are similarly open to social construction? In effect, to take the traditional approach to my ethnography asks for the making of a priori distinctions between utterances of a human and inscriptions from the machine, and the application of differing conceptual frames to them. I need to treat my machine and human texts symmetrically, and to consider the ways in which all kinds of texts are generated and read, within the community which I study. To do this requires a competency in using whatever communication technologies are in operation, but not, as a mere means to having useful conversations with the natives, and not as a means of finding out what is REALLY going on in the day-to-day practices of the natives. In this formulation, what the community under study are, and what the machine actually is, are constantly under question.

και μπορεί να διαβαστεί με ένα συγκεκριμένο τρόπο ως η ενσωμάτωση μιας προσέγγισης στην κατασκευή της γνώσης. Αλλά πώς έχω να προσεγγίσω τη δική μου μελέτη, στην οποία η τεχνολογία εμφανίζεται, χωρίς προβλήματα, για την παραγωγή κειμένων, αλλά όπου η τεχνολογία αποτελεί επίσης σε μεγάλο βαθμό ένα κανάλι επικοινωνίας για τα ανθρώπινα θέματα της έρευνάς μου; Πώς μπορώ να συγκεντρώσω πληροφορίες από την SSK, στην οποία η κατασκευή επιστημονικού γεγονότος είναι μια κοινωνική διαδικασία, και οι ιδέες από κοινωνικές μελέτες της τεχνολογίας, στις οποίες ο χαρακτήρας και οι δυνατότητες της τεχνολογίας είναι ομοίως ανοικτοί στην κοινωνική κατασκευή; Πράγματι, για να ακολουθήσω την παραδοσιακή προσέγγιση της εθνογραφίας μου, ζητά να γίνουν a priori διακρίσεις ανάμεσα στις δηλώσεις ενός ανθρώπου και τις επιγραφές από το μηχάνημα και την εφαρμογή διαφορετικών εννοιολογικών πλαισίων σε αυτά. Πρέπει να αντιμετωπίζω συμμετρικά τη μηχανή και τα ανθρώπινα κείμενά μου και να εξετάζω τους τρόπους με τους οποίους παράγονται και διαβάζονται όλα τα είδη κειμένων μέσα στην κοινότητα την οποία μελετάω. Για να γίνει αυτό, απαιτείται η χρήση των οποιωνδήποτε τεχνολογιών επικοινωνίας που λειτουργούν, αλλά όχι ως απλό μέσο για χρήσιμες συνομιλίες με τους ντόπιους και όχι ως μέσο για να διαπιστωθεί τι συμβαίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στην καθημερινή ζωή πρακτικές των ντόπιων. Σε αυτή τη διατύπωση, τι είναι η υπό μελέτη κοινότητα και τι είναι στην πραγματικότητα το μηχάνημα, είναι συνεχώς υπό αμφισβήτηση.