user manual for the remote access menu system which they provided for biological researchers. In this role, I had access to the system, albeit I am sure with certain limits on my powers which I never fully explored (to do so would have been to be sociologist turned hacker!). I was placed on various mailing lists within the department which would keep me informed of forthcoming meetings, and I was introduced to many features of the network both as part of my work in updating the manual, and as a part of the interest which many of the department took in finding new features in the network and introducing others to them. As might be expected, electronic communications formed a large part of work in the computer services department. Electronic mail was a commonly used means of communicating, even between those in adjoining offices. Of necessity, I began to participate in this communication: new sections for the manual were forwarded to me electronically, and I became adept at saving the messages into my own files and pasting them into the growing word-processor files which comprised the manual. I was therefore induced, as both participant and observer, to become part of the technological culture which I sought to investigate. But, as in the common ethnographers dilemma, I felt that the action was happening elsewhere. While one could in theory ask informants to explain what they were doing as they typed on their keyboards or stared at their terminals, I still felt that I was missing essential features of their work. It seemed that I was not alone in this sense of the invisibility of much of the activities in the department. Fortnightly progress meetings were held for the systems team and the applications team, in which each member reported on the tasks which had been completed in the preceding fortnight and received tasks for the fortnight to come, in order of priority. For me as an ethnographer, and for the head of the department, this progress meeting acted to make the invisible work visible, although members of the teams privately held that the writing of the fortnightly report was an art which entailed making visible the right kinds of work in the right quantities.

εγχειρίδιο χρήστη για το σύστημα μενού απομακρυσμένης πρόσβασης που παρείχαν στους βιολογικούς ερευνητές. Σ 'αυτό το ρόλο, είχα πρόσβαση στο σύστημα, αν και είμαι σίγουρος με ορισμένα όρια στις δυνάμεις μου, τις οποίες ποτέ δεν διερεύνησα πλήρως (για να γίνει αυτό θα ήταν να γίνει κοινωνιολόγος χάκερ!). Μου τοποθετήσατε σε διάφορους καταλόγους αλληλογραφίας εντός του τμήματος, οι οποίοι θα με ενημερώνουν για τις προσεχείς συναντήσεις και εισήγαγα σε πολλά χαρακτηριστικά του δικτύου τόσο στο πλαίσιο της εργασίας μου για την ενημέρωση του εγχειριδίου όσο και ως μέρος του ενδιαφέροντος που πολλά από τα το τμήμα άρχισε εύρεση νέων δυνατοτήτων στο δίκτυο και εισαγωγή άλλων σε αυτά. Όπως είναι αναμενόμενο, οι ηλεκτρονικές επικοινωνίες αποτελούσαν ένα μεγάλο μέρος της εργασίας στο τμήμα υπηρεσιών πληροφορικής. Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ήταν ένα κοινόχρηστο μέσο επικοινωνίας, ακόμη και μεταξύ των παρακείμενων γραφείων. Αναγκαστικά, άρχισα να συμμετέχω σε αυτή την επικοινωνία: νέες ηλεκτρονικές ενότητες για το εγχειρίδιο μου έγιναν ηλεκτρονικά και έγινα ειδικός στην αποθήκευση των μηνυμάτων στα δικά μου αρχεία και την επικόλλησή τους στα αναπτυσσόμενα αρχεία επεξεργαστών λέξεων που περιείχαν το εγχειρίδιο. Μου προκάλεσε, ως συμμετέχων και παρατηρητής, να γίνω μέρος της τεχνολογικής κουλτούρας την οποία προσπάθησα να ερευνήσω. Αλλά, όπως και στο κοινό δίλημμα του εθνογράφου, ένιωθα ότι η δράση συνέβαινε αλλού.Ενώ θα μπορούσε κανείς θεωρητικά να ζητήσει από τους πληροφοριοδότες να εξηγήσουν τι έκαναν καθώς πληκτρολογούσαν στα πληκτρολόγιά τους ή κοίταζαν στα τερματικά τους, ένιωθα ότι έλειπαν βασικά χαρακτηριστικά της δουλειάς τους. Φαινόταν ότι δεν ήμουν μόνος με αυτή την έννοια της αορατότητας πολλών δραστηριοτήτων στο τμήμα. Διεξήχθησαν δεκαπενθήμερες συναντήσεις προόδου για την ομάδα συστημάτων και την ομάδα εφαρμογών, όπου κάθε μέλος ανέφερε τα καθήκοντα που είχαν ολοκληρωθεί το προηγούμενο δεκαπενθήμερο και έλαβαν καθήκοντα για το επόμενο δεκαπενθήμερο, κατά σειρά προτεραιότητας. Για μένα ως εθνογράφος και για τον επικεφαλής του τμήματος, αυτή η συνάντηση προόδου ενήργησε για να καταστήσει το αόρατο έργο ορατό, αν και τα μέλη των ομάδων δήλωσαν ιδιαιτέρως ότι η συγγραφή της δεκαπενθήμερης έκθεσης ήταν μια τέχνη η οποία συνεπαγόταν να γίνονται ορατά τα σωστά είδη εργάζονται στις σωστές ποσότητες.