also attempts to create authority through certainty. Here the late antique convention of brevitas comes to his aid.57 Isidore describes the DNR as a short record, a brevis tabula, and concision is an important virtue for him, but he is also able to use this notion to give the DNR an air of authority. Often Lucretius is open-ended in his explanations of natural phenomena: he gives, for example, several alternative accounts of the flooding of the Nile.58 Isidore, on the other hand, tends to give one, definitive explanation. In the case of the Nile unfortunately he incorrectly settles on the Etesian winds as the cause of the river’s flooding. This creation of certainty perhaps led to the DNR becoming a basic textbook, but that was not the reason for the change of approach. This was to allow Isidore once more to make a point about the unreliability of pagan philosophy’s ability to explain the world. Pagan doubt is replaced by Christian certainty. This seems all the more the case when we ask why the flooding of the Nile or the eruptions on Etna are found in the DNR’s miscellany at all. It could be argued that Lucretius had created, or was already following, a canonical list of wonders and that it was therefore inevitable that Isidore would engage with these. If that was the case, we can see how Isidore turned the list to his advantage. Isidore, however, does not deal with all the material found in Lucretius. There is no mention, for example, of the ‘Avernian places’ on which Lucretius spends so much time in the De Rerum Natura. We are left with a selection of Lucretian material and once again this selection is deliberate, not capricious. After all, Isidore could easily have replaced the flooding of the Nile, which would have been of no immediate interest to his readership, with more local phenomena, such as the tidal range in the Straits of Gibraltar, which provoked considerable interest in antiquity.59 Isidore throws down a deliberate challenge to Lucretius and shows him wanting. This is equally true of the DNR’s account of Mount Etna which, despite Isidore’s protests of brevity, provides more information about the physical reasons for volcanic eruptions than is found in Lucretius’s account.60 Isidore therefore takes great care both to invoke Lucretius and to marginalise him depending on the context. The main difference, however, between the two authors is not in the number or depth of the explanations of natural phenomena they give, but rather in the style of explanation presented.

επιχειρεί επίσης να δημιουργήσει εξουσία μέσω της βεβαιότητας. Εδώ η ύστερη αντίκα η σύμβαση των brevitas έρχεται σε βοήθειά του.57 Ο Ισίδωρος περιγράφει το DNR ως σύντομος δίσκος, μια σύντομη πινακίδα και η συνοπτικότητα είναι μια σημαντική αρετή για αυτόν, αλλά είναι επίσης σε θέση να χρησιμοποιήσει αυτή την έννοια για να δώσει στο DNR έναν αέρα εξουσίας. Συχνά ο Λουκρήτιος είναι ανοιχτός στις εξηγήσεις του για τα φυσικά φαινόμενα: αυτός δίνει, για παράδειγμα, αρκετές εναλλακτικές αναφορές για την πλημμύρα του Νείλου.58 Ο Ισίδωρος, από την άλλη, τείνει να δώσει μια, οριστική εξήγηση. Στο περίπτωση του Νείλου δυστυχώς λανθασμένα εγκαθίσταται στους Ετεσιανούς ανέμους ως αιτία της πλημμύρας του ποταμού. Αυτή η δημιουργία βεβαιότητας ίσως οδήγησε ώστε το DNR να γίνει βασικό εγχειρίδιο, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος αλλαγή προσέγγισης. Αυτό έμελλε να επιτρέψει στον Ισίδωρο για άλλη μια φορά να πει κάτι σχετικά με την αναξιοπιστία της ικανότητας της παγανιστικής φιλοσοφίας να εξηγεί τον κόσμο. Η ειδωλολατρική αμφιβολία αντικαθίσταται από τη χριστιανική βεβαιότητα. Αυτό φαίνεται ακόμα περισσότερο περίπτωση όταν ρωτάμε γιατί είναι η πλημμύρα του Νείλου ή οι εκρήξεις στην Αίτνα βρέθηκαν καθόλου στα διάφορα του DNR. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο Λουκρήτιος είχε δημιούργησε, ή ακολουθούσε ήδη, έναν κανονικό κατάλογο θαυμάτων και ότι ήταν επομένως αναπόφευκτο ο Ισίδωρος να ασχοληθεί με αυτά. Αν ήταν αυτό Στην περίπτωση, μπορούμε να δούμε πώς ο Ισίδωρος γύρισε τη λίστα προς όφελός του.Ισίδωρος, ωστόσο, δεν ασχολείται με όλο το υλικό που βρέθηκε στον Λουκρήτιο. Εκεί δεν αναφέρεται, για παράδειγμα, οι «αβερνικοί τόποι» στους οποίους ο Λουκρήτιος ξοδεύει τόσο πολύ χρόνο στο De Rerum Natura. Μας μένει μια επιλογή από Λουκρητικό υλικό και για άλλη μια φορά αυτή η επιλογή είναι σκόπιμη, όχι ιδιότροπη. Άλλωστε, ο Ισίδωρος θα μπορούσε εύκολα να αντικαταστήσει την πλημμύρα του Νείλου, που δεν θα είχε άμεσο ενδιαφέρον για το αναγνωστικό του κοινό, με περισσότερα τοπικά φαινόμενα, όπως η παλιρροϊκή περιοχή στα στενά του Γιβραλτάρ, που προκάλεσε σημαντικό ενδιαφέρον για την αρχαιότητα.59 Ο Ισίδωρος ρίχνει κάτω μια σκόπιμη πρόκληση στον Λουκρήτιο και τον δείχνει να θέλει. Αυτό είναι εξίσου ισχύει για την αφήγηση του DNR για την Αίτνα, η οποία, παρά τις διαμαρτυρίες του Ισίδωρου συντομία, παρέχει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους φυσικούς λόγους για την ηφαιστειακή εκρήξεις από ό,τι βρίσκεται στην αφήγηση του Λουκρήτιου.60 Ο Ισίδωρος λοιπόν φροντίζει πολύ και να επικαλείται τον Λουκρήτιο και να περιθωριοποιεί αυτόν ανάλογα με το πλαίσιο. Η κύρια διαφορά, ωστόσο, μεταξύ οι δύο συγγραφείς δεν είναι στον αριθμό ή το βάθος των εξηγήσεων του φυσικού φαινόμενα που δίνουν, αλλά μάλλον με το ύφος της εξήγησης που παρουσιάζεται.