Nazi architecture is the architecture promoted by the Third Reich from 1933 until its fall in 1945. It is characterized by three forms: a stripped neoclassicism (typified by the designs of Albert Speer); a vernacular style that drew inspiration from traditional rural architecture, especially alpine; and a utilitarian style followed for major infrastructure projects and industrial or military complexes. Nazi ideology took a pluralist attitude to architecture; however, Adolf Hitler himself believed that form follows function and wrote against "stupid imitations of the past".[1] While similar to Classicism, the official Nazi style is distinguished by the impression it leaves on viewers. Architectural style was used by the Nazis to deliver and enforce their ideology. Formal elements like flat roofs, horizontal extension, uniformity, and the lack of decor created "an impression of simplicity, uniformity, monumentality, solidity and eternity," which is how the Nazi Party wanted to appear.[2] The construction of new buildings served other purposes beyond reaffirming Nazi ideology. In Flossenbürg and elsewhere, the SS built forced-labor camps where prisoners of the Third Reich were made to mine stone and make bricks, much of which went directly to Albert Speer for use in his rebuilding of Berlin and other projects in Germany. These new buildings were also built by forced-laborers. Working conditions were harsh, and many laborers died. This process of mining and construction allowed Nazis to fulfill political and economic goals simultaneously while creating buildings that fulfilled ideological expression goals.[3] The crowning achievement of this movement was to be Welthauptstadt Germania, the projected renewal of the German capital Berlin following the Nazis' presumed victory of World War II. Speer, who oversaw the project, produced most of the plans for the new city. Only a small portion of the "World Capital" was ever built between 1937 and 1943. The plan's core features included the creation of a great neoclassical city based on an East-West axis with the Berlin victory column at its centre. Major Nazi buildings like the Reichstag or the Große Halle (never built) would adjoin wide boulevards. A great number of historic buildings in the city were demolished in the planned construction zones. However, with defeat of the Third Reich, the work was never started.

Η ναζιστική αρχιτεκτονική είναι η αρχιτεκτονική που προωθούσε το Τρίτο Ράιχ από το 1933 μέχρι την πτώση του το 1945. Χαρακτηρίζεται από τρεις μορφές: έναν απογυμνωμένο νεοκλασικισμό (που τυπώνεται από τα σχέδια του Albert Speer). ένα λαϊκό στυλ που έρχεται έμπνευση από την παραδοσιακή αγροτική αρχιτεκτονική, ιδιαίτερα το αλπικό. και ακολουθήθηκε ένα χρηστικό στυλ για μεγάλα έργα υποδομής και βιομηχανικά ή στρατιωτικά συγκροτήματα. Η ναζιστική ιδεολογία έλαβε μια πλουραλιστική στάση απέναντι στην αρχιτεκτονική. Ωστόσο, ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ πίστευε ότι η μορφή ακολουθεί τη λειτουργία και έγραψε ενάντια στις "ηλίθιες απομιμήσεις του παρελθόντος". [1] Παρόλο που είναι παρόμοιο με το κλασικισμό, το επίσημο ναζιστικό στυλ διακρίνεται από την εντύπωση που αφήνει στους θεατές. Το αρχιτεκτονικό στυλ χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί για να παραδώσει και να επιβάλει την ιδεολογία τους. Τα τυπικά στοιχεία, όπως οι επίπεδες στέγες, η οριζόντια επέκταση, η ομοιομορφία και η έλλειψη διακόσμησης, δημιούργησαν «μια εντύπωση απλότητας, ομοιομορφίας, μνημειανότητας, σταθερότητας και αιωνιότητας», που ήθελε να εμφανιστεί το Ναζιστικό Κόμμα. Η κατασκευή νέων κτιρίων εξυπηρετούσε άλλους σκοπούς πέρα ​​από την επιβεβαίωση της ναζιστικής ιδεολογίας. Στο Flossenbürg και αλλού, οι SS κατασκεύαζαν στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας όπου οι κρατούμενοι του Τρίτου Ράιχ έγιναν για να εξορύξουν πέτρα και να φτιάξουν τούβλα, πολλά από τα οποία πήγαν κατευθείαν στο Albert Speer για χρήση στην ανακατασκευή του Βερολίνου και άλλα έργα στη Γερμανία. Αυτά τα νέα κτίρια χτίστηκαν επίσης από αναγκαστικούς εργάτες.Οι συνθήκες εργασίας ήταν σκληρές και πολλοί εργάτες πέθαναν. Αυτή η διαδικασία εξόρυξης και κατασκευής επέτρεψε στους Ναζί να εκπληρώσουν ταυτόχρονα πολιτικούς και οικονομικούς στόχους δημιουργώντας ταυτόχρονα κτίρια που εκπλήρωσαν ιδεολογικούς στόχους έκφρασης [3]. Το κορυφαίο επίτευγμα αυτού του κινήματος ήταν να είναι η Welthauptstadt Germania, η αναμενόμενη ανανέωση της γερμανικής πρωτεύουσας Βερολίνου μετά την υποτιθέμενη νίκη του Ναζί για τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο Speer, ο οποίος επέβλεψε το έργο, παρήγαγε τα περισσότερα σχέδια για τη νέα πόλη. Μόνο ένα μικρό τμήμα της «Παγκόσμιας Πρωτεύουσας» χτίστηκε ποτέ μεταξύ του 1937 και του 1943. Τα κύρια χαρακτηριστικά του σχεδίου περιελάμβαναν τη δημιουργία μιας μεγάλης νεοκλασικής πόλης βασισμένης σε άξονα Ανατολής-Δύσης με τη στήλη νίκης του Βερολίνου στο κέντρο της. Τα μεγάλα ναζιστικά κτήρια, όπως το Ράιχσταγκ ή το Große Halle (που δεν χτίστηκε ποτέ), θα γειτνιάζουν με μεγάλες λεωφόρους. Ένας μεγάλος αριθμός ιστορικών κτιρίων στην πόλη κατεδαφίστηκαν στις προγραμματισμένες ζώνες κατασκευής. Ωστόσο, με την ήττα του Τρίτου Ράιχ, το έργο δεν ξεκίνησε ποτέ.