What is it about music and architecture that leaves us all so fascinated? Is there really a legitimate relationship? How might we begin to think about the two ideas in a cohesive way? It’s one of those dichotomies that always comes up and sometimes the relationship seems a bit contrived. No doubt, many respected architects have talked about the relationship: Vitruvius, Libeskind, Xenakis. But I want to think about these two things in a different way than these three, I’m certainly not the first one to tackle the question in this way but I don’t see it proposed a lot. Most discussions about music and architecture end with some sort of physical manifestation that was inspired by the music. I find that quite interesting. When I think of music I think of something extremely experiential as I do with architecture but not in a formal or environmental way. Music does literally alter our environments through vibrations, and those vibrations can give us a diverse range of feelings. But that environmental manipulation is not a physical object-oriented kind of thing, it’s more perceptible. Music has an extremely distinct experiential quality that I think can be thought of in conjunction with a spatial experience. Traveling Through Time Step back for a second and think of the concepts of movement and of time. Those two things together address a very interesting idea about how we engage with the world around us. Our active engagement with our environment comes primarily from our movement through it, our conscious interaction. (When we are sleeping our surroundings contribute to the quality of that sleep but we are not actively and consciously engaged with it). As we move throughout space time passes. With this comes a deeper topic of the philosophy of time, and more specifically the idea of duration. The French philosopher Henri Bergson proposed this idea in his dissertation, Time and Free Will, where he posits that our phenomenological engagement with reality operates in a perpetual flux: time unfolds as we move forwards through it. The past, present, and future do not all exist at the same time. For those who aren't familiar with philosophies of time this probably seems obvious, you can't go back in time and you can't know the future. But there are many powerful (and scientific) arguments that conclude to the contrary. The reason I bring up duration is because (in the context of this article) I'm only interested in how we experience the world as individuals rather than with a larger more empirical truth about reality. When we physically move through architecture we are actively engaged with it, we can't be in two spaces at one time and can only experience different aspects of an environment if we pass through them. Regardless of the formal complexity, historical relevance, or conceptual rigor of a building its essence can't be captured if we don't interact with it. Our relationship to music is exactly the same. The Glue of Our Perceptions Think of duration as the glue that binds music and architecture together. We can't hear an entire composition all in the same moment, we must actively listen, experiencing the different sections of a tune one at a time, it is a journey through time and it unfolds before us. Looking at song structure and relating it to physical structure is an interesting exploration. I don’t mean that we would compare a verse and a chorus to a beam or a column but rather the transitional aspects of physical structure: a doorway, a curtain, any type of threshold that introduces a new type of a experience is, in my opinion, directly relatable to the transitional changes in music. In contemporary song structure we might see the tune begin with one or two verses followed by a pre-chorus and then the chorus, after which there will usually be another verse, a bridge, and then a chorus or outro to conclude the song. Each of those sections has its own distinct qualities: the harmony is different, the lyrics change, but it’s all still the same song. It’s the same thing in a building, there are different rooms and spaces with unique uses and material characteristics, but all a part of the same architecture. So when I think of music and architecture I don’t think of one influencing an outcome of the other but rather what I can learn from one and how I might incorporate it into my thinking about the other. As a musician I experience music in a very deep way, subtle things in a song that some people might not pay attention to have a significant impact on me, when I hear, for example, a composition move from a minor sound to something more major, I physically feel that change in my body. The transitions and the qualities of each section is what often makes music so experiential. As a designer I also feel that I experience space in a deeper way than everyone else. I respond to subtle changes and am sensitive to spatial characteristics in ways that most people would not understand. When I move through a space it’s a constant journey of discovery, even if it’s a place that I am familiar with my movement through it is new every time. (How many times have you listened to the same song?) The Musical Spatial Relationship Let’s end with the example I just gave of a song moving from a minor sound to a major sound and see how that might allow us to think about space. To keep it simple let’s think of the minor sound as something that feels sad, dark, or melancholy, it doesn’t need to be a negative feeling it’s just associated with something more “blue” or “grey” (gloomy days for example aren’t negative but just described in a certain way). If a song begins with this minor characteristic the composition will progress forward and each section will have a clear beginning and end. The chord changes will shape each section giving it it’s own identity. A major sound is pretty much the opposite of minor, it feels more happy, bright, or joyful. When the transition from minor to major takes place in a song it is something we all notice, it may be subconsciously or consciously but regardless, we perceive that change occur. So what if I asked you to describe how one might feel emerging from a dark cave into a large sunny grassland? I don’t know about you but for me the cave is a minor sound and that grassland is major.

Τι είναι η μουσική και η αρχιτεκτονική που μας αφήνει όλους τόσο γοητευμένους; Υπάρχει πραγματικά μια νόμιμη σχέση; Πώς μπορούμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τις δύο ιδέες κατά συνεκτικό τρόπο; Είναι μία από αυτές τις διχοτομίες που έρχεται πάντα και μερικές φορές η σχέση φαίνεται λίγο φτιαγμένη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί αξιόλογοι αρχιτέκτονες μίλησαν για τη σχέση: Βιτρουβίος, Λιμπέσντιντ, Ξενάκης. Αλλά θέλω να σκεφτώ αυτά τα δύο πράγματα με διαφορετικό τρόπο από αυτά τα τρία, σίγουρα δεν είμαι ο πρώτος που θα αντιμετωπίσει την ερώτηση με αυτόν τον τρόπο, αλλά δεν βλέπω να προτείνεται πολλά. Οι περισσότερες συζητήσεις για τη μουσική και την αρχιτεκτονική τελειώνουν με κάποια σωματική εκδήλωση εμπνευσμένη από τη μουσική. Το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον. Όταν σκέφτομαι τη μουσική, σκέφτομαι κάτι εξαιρετικά βιωματικό, όπως συμβαίνει με την αρχιτεκτονική αλλά όχι με επίσημο ή περιβαλλοντικό τρόπο. Η μουσική μεταβάλλει κυριολεκτικά τα περιβάλλοντά μας μέσω δονήσεων, και αυτές οι δονήσεις μπορούν να μας δώσουν ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων. Αλλά αυτή η περιβαλλοντική χειραγώγηση δεν είναι ένα φυσικό αντικειμενοστραφικό είδος, είναι πιο αισθητό. Η μουσική έχει μια εξαιρετικά ξεχωριστή βιωματική ποιότητα που νομίζω ότι μπορεί να θεωρηθεί σε συνδυασμό με μια χωρική εμπειρία. Ταξιδεύοντας Μέσω του Χρόνου Βήμα πίσω για ένα δευτερόλεπτο και σκεφτείτε τις έννοιες της κίνησης και του χρόνου. Αυτά τα δύο πράγματα στρέφονται μαζί σε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα για το πώς ασχολούμαστε με τον κόσμο γύρω μας.Η ενεργή μας δέσμευση με το περιβάλλον μας προέρχεται κυρίως από την κίνηση μας μέσα από αυτήν, τη συνειδητή αλληλεπίδρασή μας. (Όταν κοιμάμαστε το περιβάλλον μας συμβάλλουν στην ποιότητα αυτού του ύπνου αλλά δεν είμαστε ενεργά και συνειδητά δεσμευμένοι μαζί του). Καθώς κινούμαστε καθ 'όλη τη διάρκεια του χρόνου περνάει. Με αυτό έρχεται ένα βαθύτερο θέμα της φιλοσοφίας του χρόνου, και πιο συγκεκριμένα της ιδέας της διάρκειας. Ο γάλλος φιλόσοφος Henri Bergson πρότεινε αυτή την ιδέα στη διατριβή του, Time and Free Will, όπου θεωρεί ότι η φαινομενολογική μας δέσμευση με την πραγματικότητα λειτουργεί σε μια διαρκή ροή: ο χρόνος ξετυλίγεται καθώς προχωρούμε προς τα εμπρός μέσω αυτού. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν υπάρχουν όλα ταυτόχρονα. Για εκείνους που δεν είναι εξοικειωμένοι με τις φιλοσοφίες του χρόνου, αυτό μάλλον φαίνεται προφανές, δεν μπορείτε να πάτε πίσω στο χρόνο και δεν μπορείτε να ξέρετε το μέλλον. Αλλά υπάρχουν πολλά ισχυρά (και επιστημονικά) επιχειρήματα που καταλήγουν στο αντίθετο. Ο λόγος που αναφέρθηκα στη διάρκεια είναι επειδή (στο πλαίσιο αυτού του άρθρου) με ενδιαφέρει μόνο το πώς βιώνουμε τον κόσμο ως άτομα και όχι με μια μεγαλύτερη εμπειρική αλήθεια για την πραγματικότητα. Όταν φυσικά κινούμαστε μέσω της αρχιτεκτονικής, είμαστε ενεργά αφοσιωμένοι σε αυτό, δεν μπορούμε να είμαστε σε δύο χώρους ταυτόχρονα και μπορούμε να βιώνουμε μόνο διαφορετικές πτυχές ενός περιβάλλοντος εάν περάσουμε μέσα από αυτές.Ανεξάρτητα από την τυπική πολυπλοκότητα, την ιστορική συνάφεια ή την εννοιολογική αυστηρότητα ενός κτιρίου, η ουσία του δεν μπορεί να συλληφθεί αν δεν αλληλεπιδράσουμε με αυτό. Η σχέση μας με τη μουσική είναι ακριβώς η ίδια. Η κόλλα των αντιλήψεών μας Σκεφτείτε τη διάρκεια ως κόλλα που συνδέει τη μουσική και την αρχιτεκτονική μαζί. Δεν μπορούμε να ακούσουμε μια ολόκληρη σύνθεση όλοι την ίδια στιγμή, πρέπει να ακούσουμε ενεργά, να βιώνουμε τα διάφορα τμήματα μιας μελωδίας κάθε φορά, είναι ένα ταξίδι στο χρόνο και ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Η εξέταση της δομής του τραγουδιού και η σύνδεσή του με τη φυσική δομή είναι μια ενδιαφέρουσα εξερεύνηση. Δεν εννοώ ότι θα συγκρίνουμε ένα στίχο και μια χορωδία με μια ακτίνα ή μια στήλη, αλλά με τις μεταβατικές πτυχές της φυσικής δομής: μια πόρτα, μια κουρτίνα, κάθε είδος κατωφλίου που εισάγει ένα νέο είδος εμπειρίας είναι, τη γνώμη μου, άμεσα συνδεδεμένη με τις μεταβατικές αλλαγές στη μουσική. Στη σύγχρονη δομή τραγουδιού μπορούμε να δούμε ότι η μελωδία αρχίζει με ένα ή δύο στίχους ακολουθούμενη από προ-χορωδίες και μετά από τη χορωδία, μετά από την οποία συνήθως θα υπάρχει ένας άλλος στίχος, μια γέφυρα και στη συνέχεια μια χορωδία ή ένα outro για να τελειώσει το τραγούδι. Κάθε μία από αυτές τις ενότητες έχει τις δικές της ξεχωριστές ιδιότητες: η αρμονία είναι διαφορετική, οι στίχοι αλλάζουν, αλλά όλα είναι ακόμα το ίδιο τραγούδι. Είναι το ίδιο πράγμα σε ένα κτίριο, υπάρχουν διαφορετικοί χώροι και χώροι με μοναδικές χρήσεις και υλικά χαρακτηριστικά, αλλά όλα αποτελούν μέρος της ίδιας αρχιτεκτονικής.Έτσι λοιπόν, όταν σκέφτομαι τη μουσική και την αρχιτεκτονική, δεν σκέφτομαι ότι κάποιος επηρεάζει το αποτέλεσμα του άλλου, αλλά μάλλον αυτό που μπορώ να μάθω από το ένα και πώς θα μπορούσα να το ενσωματώσω στη σκέψη μου για τον άλλο. Ως μουσικός, βιώνω τη μουσική με πολύ βαθύ τρόπο, τα λεπτές πράγματα σε ένα τραγούδι που μερικοί άνθρωποι μπορεί να μην δίνουν προσοχή για να έχουν σημαντικό αντίκτυπο σε μένα, όταν ακούω, για παράδειγμα, μια σύνθεση που μετακινείται από μικρό ήχο σε κάτι πιο σημαντικό , Φυσικά αισθάνομαι ότι η αλλαγή στο σώμα μου. Οι μεταβάσεις και οι ιδιότητες κάθε τμήματος είναι αυτό που κάνει τη μουσική τόσο βιωματική. Ως σχεδιαστής αισθάνομαι επίσης ότι βιώνω το διάστημα με έναν βαθύτερο τρόπο από όλους τους άλλους. Αντιλαμβάνομαι σε λεπτές αλλαγές και είμαι ευαίσθητος στα χωρικά χαρακτηριστικά με τρόπους που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα καταλάβαιναν. Όταν κινούμαι μέσα σε ένα χώρο, είναι ένα διαρκές ταξίδι της ανακάλυψης, ακόμα κι αν είναι ένα μέρος που γνωρίζω με την κίνηση μου μέσα από αυτό είναι καινούργιο κάθε φορά. (Πόσες φορές έχετε ακούσει το ίδιο τραγούδι;) Η Μουσική Χωρική Σχέση Ας τελειώσουμε με το παράδειγμα που έδωσα απλά για ένα τραγούδι που κινείται από ένα μικρό ήχο σε ένα σημαντικό ήχο και βλέπει πώς αυτό θα μας επιτρέψει να σκεφτούμε το διάστημα.Για να το κρατήσουμε απλό, ας σκεφτούμε τον μικρό ήχο σαν κάτι που αισθάνεται θλιβερό, σκοτεινό ή μελαγχολικό, δεν χρειάζεται να είναι αρνητικό συναίσθημα που συνδέεται με κάτι πιο "μπλε" ή "γκρίζο" δεν είναι αρνητικό αλλά μόλις περιγράψαμε με κάποιο τρόπο). Εάν ένα τραγούδι ξεκινά με αυτό το μικρό χαρακτηριστικό, η σύνθεση θα προχωρήσει προς τα εμπρός και κάθε τμήμα θα έχει ξεκάθαρη αρχή και τέλος. Οι αλλαγές της χορδής θα διαμορφώσουν κάθε τμήμα δίνοντάς του την ίδια ταυτότητα. Ένας σημαντικός ήχος είναι λίγο πολύ αντίθετος από μικρός, αισθάνεται πιο ευτυχισμένος, φωτεινός ή χαρούμενος. Όταν η μετάβαση από τη δευτερεύουσα σε μεγάλη λαμβάνει χώρα σε ένα τραγούδι είναι κάτι που παρατηρούμε όλοι, μπορεί να είναι υποσυνείδητα ή συνειδητά, αλλά ανεξάρτητα, αντιλαμβανόμαστε ότι συμβαίνει αυτή η αλλαγή. Τί λοιπόν αν σας ζητήσω να περιγράψετε πώς κάποιος μπορεί να αισθανθεί να βγαίνει από μια σκοτεινή σπηλιά σε ένα μεγάλο ηλιόλουστο λειμώνες; Δεν ξέρω για σένα, αλλά για μένα το σπήλαιο είναι ήπιος ήχος και οι λειμώνες είναι σημαντικοί.