A rule of thumb that has served social anthropology in the century since Malinowksi’s vow to grasp things “from the native’s point of view” becomes, in this magisterial work, something altogether else—perhaps even an approximation to the “native’s point of view.” This translation (by Peter Skafish, who contributes a generous, illuminating, and not uncritical introduction) from the French of 2009 is the culmination of a decade of provocative publications by Viveiros de Castro that have challenged the anthropologist’s very imagination of what a point of view might be. Having been engaged for some time in clearing the intellectual ground himself, here he summons two oeuvres that in turn cleared the ground for him, as they did for intellectual life at large: that of Claude Lévi-Strauss “with” that of Gilles Deleuze. This book could have been titled Anti-Narcissus (after Anti-Oedipus) to catch the fascination of anthropology with the differences between things and (in its own reflection) its difference from everything else. Wanting to account for why the book had to be written, Viveiros de Castro in effect gives us a guide to his conceptual journey. Suppose, he asks, that concepts of the human were not fixed in self-reflection but were in continuous variation? Suppose, too, that the points of view that anthropologists study were not those of “natives” but those of other anthropologists? Such points of view could be known only by recourse to the theoretical imagination. Viveiros de Castro’s Amerindians deploy perspectivism as Western philosophers deploy concepts; if Western [End Page 131] anthropologists perceive that relation itself perspectivally, they lay bare the motor force of Western anthropology in its openness to styles of indigenous knowledge practices. Yet to recognize these knowledge practices as anthropologies—to decolonize thought itself—requires more than to show the borrowings of terms or images from here and there. Rather, one must show the extent and reach of what it means, say, to have another concept of the concept. And all this clearing away, it must be added, does not make for virgin terrain where other anthropologies can flourish unhindered, for they are only alter-“anthropologies” in relation to our own (different relations would elicit different modalities of thought). Terrain thus cleared, however, does allow for multiple growth. This work greatly intensifies the theoretically transformative potential of Amerindian perspectivist anthropology for thinking about thought.

Ένας κανόνας που εξυπηρετούσε την κοινωνική ανθρωπολογία στον αιώνα μετά τον όρκο του Malinowksi να κατανοήσει τα πράγματα «από την οπτική γωνία των ντόπιων» γίνεται, σε αυτό το μαγνητικό έργο, κάτι εντελώς διαφορετικό, ίσως ακόμη και μια προσέγγιση στην «οπτική γωνία». Αυτή η μετάφραση (από τον Peter Skafish, ο οποίος συνεισφέρει μια γενναιόδωρη, φωτεινή και όχι μη κριτική εισαγωγή) από το γαλλικό του 2009 είναι το αποκορύφωμα μιας δεκαετίας προκλητικών δημοσιεύσεων του Viveiros de Castro που αμφισβήτησαν τη φαντασία του ανθρωπολόγου για το ποια είναι η άποψη ίσως είναι. Έχοντας εμπλακεί για αρκετό καιρό στην εκκαθάριση του ίδιου του πνευματικού εδάφους, εδώ καλεί δύο έργα που με τη σειρά του ξεκαθάρισαν το έδαφος γι 'αυτόν, όπως και για τη διανοητική ζωή γενικά: αυτή του Claude Lévi-Strauss "με" εκείνη του Gilles Deleuze. Αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να έχει τίτλο Αντί-Νάρκισσος (μετά τον Αντί-Οιδίποδα) για να πιάσει τη γοητεία της ανθρωπολογίας με τις διαφορές μεταξύ των πραγμάτων και (σε ​​δική του αντανάκλαση) τη διαφορά του από οτιδήποτε άλλο. Θέλοντας να καταλάβει γιατί το βιβλίο έπρεπε να γραφτεί, ο Viveiros de Castro μας δίνει έναν οδηγό για το εννοιολογικό του ταξίδι. Ας υποθέσουμε, ρωτάει, ότι οι έννοιες του ανθρώπου δεν σταθεροποιήθηκαν σε αυτο-αντανάκλαση αλλά ήταν σε διαρκή παραλλαγή;Ας υποθέσουμε επίσης ότι οι απόψεις που μελετούν οι ανθρωπολόγοι δεν ήταν αυτές των "ντόπιων" αλλά εκείνων άλλων ανθρωπολόγων; Αυτές οι απόψεις θα μπορούσαν να γίνουν γνωστές μόνο με την προσφυγή στη θεωρητική φαντασία. Οι Αμερικανοί του Viveiros de Castro αναπτύσσουν την προοπτική, καθώς οι δυτικοί φιλόσοφοι αναπτύσσουν έννοιες. αν οι ανθρωπολόγοι της Δύσης αντιληφθούν τη σχέση αυτή με την προοπτική τους, αποκαλύπτουν την κινητήρια δύναμη της δυτικής ανθρωπολογίας στο άνοιγμά της σε στυλ πρακτικών γηγενών γνώσεων. Ωστόσο, για να αναγνωρίσουμε αυτές τις πρακτικές γνώσης ως ανθρωπολογίες - για να αποχρωματίσουμε την ίδια τη σκέψη - απαιτεί περισσότερο από το να δείξουμε τα δανεισμό όρων ή εικόνων από εδώ και εκεί. Αντίθετα, πρέπει να δείξουμε την έκταση και την έκταση αυτού που σημαίνει, για παράδειγμα, να έχουμε μια άλλη έννοια της έννοιας. Και αυτό το ξέσπασμα, πρέπει να προστεθεί, δεν κάνει για παρθένο έδαφος, όπου άλλες ανθρωπολογίες μπορούν να ανθίσουν απρόσκοπτα, διότι είναι μόνο μεταλλάξεις - «ανθρωπολογίες» σε σχέση με τις δικές μας (διαφορετικές σχέσεις θα προκαλούσαν διαφορετικές μορφές σκέψης). Έτσι, το έδαφος καθαρίζεται, ωστόσο, επιτρέπει πολλαπλή ανάπτυξη. Αυτό το έργο εντείνει πολύ το θεωρητικά μετασχηματιστικό δυναμικό της αμερικανικής προοπτικής ανθρωπολογίας για να σκεφτεί τη σκέψη.