form of negotiation takes place to achieve a balance that is acceptable and workable for everyone. Identities instead of roles It is important to note at this stage that ideas about ‘role theory’ are located in a distinct body of management theory, which is considered to be primarily concerned with identity as a cognitive phenomenon. Because identity from this theoretical perspective is based on a stable and unitary idea of the self, then ‘dissonance’ is a way of explaining a ‘gap’ between the way we must act, and our essential or ‘authentic’ self. Criticisms of these ideas and that of ‘role’ theory are based primarily around the idea that role theory ignores the social world, and in particular, ideas about power and inequality. That is to say, identity is not simply a matter for the individual as though s/he is located in a vacuum or bubble, for we are inherently social – we shape and are shaped by wider social relations. As we cannot control how others will see us, then our identities are always precarious – ‘one recognizes that, in a moment, one’s best efforts can be called into question and perhaps even nullified.’ (Jackall, 1988, p. 156). These experiences can lead to feelings of insecurity, so we might work even harder to secure our identities, professional or otherwise. Attempts to secure ourselves may take the form of focusing on material and symbolic indicators of ‘success’, such as job title, pay, or the size of car and house – to demonstrate to others what we have achieved. All these ideas are based on the notion of us actively constructing our identities, rather than simply ‘having’ one identity (Alvesson et al, 2008; Kenny et al, 2011). This means that we have multiple identities (Brown and Phua, 2011) all of which crosscut and intersect with each other. The importance of these identities will ebb and flow at different times. Identity then is a fluid, dynamic and an ongoing craft of the self, a project which can never really be achieved, i.e. it is always a work in progress.

πραγματοποιείται μια μορφή διαπραγμάτευσης για να επιτευχθεί μια ισορροπία αποδεκτή και εφαρμόσιμη για όλους. Ταυτότητες αντί για ρόλους Είναι σημαντικό να σημειωθεί σε αυτό το στάδιο ότι οι ιδέες για τη «θεωρία ρόλων» βρίσκονται σε ένα ξεχωριστό σώμα θεωρία διαχείρισης, η οποία θεωρείται ότι αφορά κυρίως την ταυτότητα ως γνωστική φαινόμενο. Γιατί η ταυτότητα από αυτή τη θεωρητική προοπτική βασίζεται σε μια σταθερή και ενιαία ιδέα του εαυτού, τότε η «ασυμφωνία» είναι ένας τρόπος εξήγησης ενός «κενού» μεταξύ του τρόπου με τον οποίο πρέπει να ενεργούμε και του δικού μας ουσιαστικός ή «αυθεντικός» εαυτός. Οι κριτικές αυτών των ιδεών και της θεωρίας του «ρόλου» βασίζονται κυρίως στην ιδέα ότι η θεωρία ρόλων αγνοεί τον κοινωνικό κόσμο, και συγκεκριμένα, τις ιδέες για την εξουσία και την ανισότητα. Δηλαδή, ταυτότητα είναι δεν είναι απλώς θέμα του ατόμου σαν να βρίσκεται σε κενό ή φούσκα, για εμάς εγγενώς κοινωνικά - διαμορφώνουμε και διαμορφώνουμε τις ευρύτερες κοινωνικές σχέσεις. Δεδομένου ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε πώς οι άλλοι θα μας δει, τότε οι ταυτότητές μας είναι πάντα επισφαλείς - «κάποιος αναγνωρίζει ότι, σε μια στιγμή, είναι ο καλύτερός του Οι προσπάθειες μπορούν να αμφισβητηθούν και ίσως ακόμη και να ακυρωθούν. »(Jackall, 1988, σελ. 156). Αυτά τα οι εμπειρίες μπορούν να οδηγήσουν σε αισθήματα ανασφάλειας, οπότε ίσως εργαζόμαστε ακόμη περισσότερο για να εξασφαλίσουμε την ταυτότητά μας, επαγγελματικό ή άλλο.Οι προσπάθειες να εξασφαλίσουμε τον εαυτό μας μπορεί να λάβουν τη μορφή εστίασης στο υλικό και συμβολικούς δείκτες «επιτυχίας», όπως τίτλος εργασίας, αμοιβή ή μέγεθος αυτοκινήτου και σπιτιού - για επίδειξη στους άλλους αυτό που έχουμε πετύχει. Όλες αυτές οι ιδέες βασίζονται στην ιδέα ότι κατασκευάζουμε ενεργά τις ταυτότητές μας, αντί απλώς να «έχουμε» μία ταυτότητα (Alvesson et al, 2008; Kenny et al, 2011). Αυτό σημαίνει ότι έχουμε πολλαπλές ταυτότητες (Brown και Phua, 2011) όλες οι οποίες διασταυρώνονται και τέμνονται ο ένας με τον άλλο. Η σημασία αυτών των ταυτοτήτων θα υποχωρήσει και θα κυλήσει σε διαφορετικούς χρόνους. Ταυτότητα τότε είναι μια ρευστή, δυναμική και μια συνεχής τέχνη του εαυτού, ένα έργο που δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί, δηλαδή αυτό είναι πάντα ένα έργο σε εξέλιξη.