During 2008 the British media, the public and British political institutions alike, became seized by a wholly unprecedented concern with ‘knife crime’. According to the media reporting, the problem seemed particularly concentrated in certain inner city areas, especially parts of London. Like the earlier reporting of ‘gun crime’, the problem seemed to involve young black men disproportionately as both victims and perpetrators. Each stabbing was reported in lurid detail, prompting profound concerns about a growing crisis of youth violence and urban safety. Yet the apparently simple message about rising youth violence conceals a more complex set of issues and explanations, which the public and political debates have largely overlooked. The knife crime ‘epidemic’, as it came to be called, coincided with a series of youth justice policy measures being rolled out by the government, and significantly influenced them. Although the broad thrust of the new policies had involved some more preventive and supportive measures, a renewed commitment to robust policing and tougher sentencing also came to be asserted. In turn, this commitment to tough reassurance policing (itself, arguably, part of the problem) seems likely to ensure that more fundamental questions about the roots of youth violence and the reproduction of conflict, fear and insecurity in urban areas remain sidelined.

Κατά τη διάρκεια του 2008 τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης, το κοινό και οι βρετανικοί πολιτικοί θεσμοί, κατελήφθησαν από μια εντελώς άνευ προηγουμένου ανησυχία για το «έγκλημα με μαχαίρι». Σύμφωνα με τα μέσα ενημέρωσης, το πρόβλημα φαινόταν ιδιαίτερα συγκεντρωμένο σε ορισμένες περιοχές του κέντρου της πόλης, ιδιαίτερα σε περιοχές του Λονδίνου. Όπως και η προηγούμενη αναφορά για «εγκλήματα με όπλα», το πρόβλημα φαινόταν να εμπλέκει νεαρούς μαύρους άνδρες δυσανάλογα ως θύματα και ως θύτες. Κάθε μαχαίρι αναφέρθηκε με απίστευτες λεπτομέρειες, προκαλώντας βαθιές ανησυχίες για μια αυξανόμενη κρίση βίας από τους νέους και την αστική ασφάλεια. Ωστόσο, το φαινομενικά απλό μήνυμα σχετικά με την αυξανόμενη νεανική βία κρύβει ένα πιο περίπλοκο σύνολο ζητημάτων και εξηγήσεων, τις οποίες οι δημόσιες και πολιτικές συζητήσεις έχουν σε μεγάλο βαθμό παραβλέψει. Η «επιδημία» του εγκλήματος με μαχαίρια, όπως ονομάστηκε, συνέπεσε με μια σειρά μέτρων για την πολιτική δικαιοσύνης για τη νεολαία που εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση και τα επηρέασε σημαντικά. Αν και η ευρεία ώθηση των νέων πολιτικών περιλάμβανε ορισμένα πιο προληπτικά και υποστηρικτικά μέτρα, επιβεβαιώθηκε επίσης μια ανανεωμένη δέσμευση για ισχυρή αστυνόμευση και αυστηρότερες ποινές. Με τη σειρά της, αυτή η δέσμευση για σκληρή αστυνόμευση καθησυχασμού (η ίδια, αναμφισβήτητα, μέρος του προβλήματος) φαίνεται πιθανό να διασφαλίσει ότι πιο θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τις ρίζες της νεανικής βίας και την αναπαραγωγή της σύγκρουσης, του φόβου και της ανασφάλειας στις αστικές περιοχές παραμένουν στο περιθώριο.