Cave paintings show that horses have been present on the Iberian Peninsula as far back as 20,000 to 25,000 BCE.[5] Iberian horses are thought to be among the oldest types of domesticated horses. DNA studies indicate certain breeds have ancestry that can be traced to wild horses that lived about 6200BCE, in the Early Iberian Neolithic period.[6] There is a past hypothesis that the Sorraia may have been an ancestor of several modern breeds, and it is possible as their haplotype is found throughout the Iberian horse population, though it is not as frequently found as other mDNA lineages. Thus current evidence suggests they are not as closely related as once thought. However, the problem is that the Sorraia has endured a major genetic bottleneck since ancient times,[4] and only two DNA founder lineages remain, so it is not possible to determine if certain haplotypes in various breeds descend from other lines now extinct in the Sorraia.[3] Roman writers mention in Hispania war horses, wild horses, "tieldones" and small "asturcones'" in the north. Two distinct phenotypes of Iberian horse were identified in early research: so-called "Celtic" ponies, centered in the Cantabrian Range in the north, and the horses of the south, represented today by the Andalusian and Carthusian, Lusitano, Marismeño and related breeds, many of which have a Baroque horse phenotype. The northern breeds include the Garrano, Pottok, and Asturcon, all of which are considered endangered breeds.[3] [7][8] Throughout history, Iberian horses have been influenced by many different peoples and cultures who occupied Spain, including the Celts, the Carthaginians, the Romans, various Germanic tribes and the Arabs. The Iberian horse was identified as a talented war horse as early as 450 BCE.[9] Mitochondrial DNA studies of the modern horses of the Iberian peninsula and Barb horse of North Africa present convincing evidence that horses crossed the Strait of Gibraltar in both directions and crossbred. It is not possible to determine which of these strains is the older one, and both trace to the Roman era, far earlier than the Muslim conquest of Spain that is commonly assumed to mark the beginning of such crossbreeding.[3] At one time, the northern Celtic horses were though to have ancestry related to the Exmoor pony of the British Isles, but subsequent Mitochondrial DNA studies revealed that the populations are not closely related until there was some documented admixture between Exmoors and Celtic horses in the early-to-mid 20th century. If anything, the Iberian breeds are characterized by a "consistent absence of geographical structure".[3] When the Spanish reached the Americas in the late 15th century, they brought various horses of Iberian ancestry with them. Their descendants have been designated as the Colonial Spanish Horse and have contributed significantly to a number of horse breeds in both North and South America. In modern times, stallions from outside breeds were crossed on local breeds, such as the Exmoor pony stallions brought to the area,[3] or for example, the heavy Burguete and Jaca Navarra breeds crossed on foreign stallions to create a bigger animal more useful for the horsemeat industry.[10] In Spain and Portugal, the 1980s marked the start of efforts to bring back several of the Northern Iberian breeds from extinction, some of which were down to a few dozen individuals. The Cartusian strain of Pure Spanish (Andalusian) horse was also endangered, with a breeding population of about 150 animals.[3] In 2005, a distinctive primitive, feral breed was identified inside Doñana National Park, the Retuerta horse (Caballo de las retuertas).[11][12]

Οι ζωγραφιές των σπηλαίων δείχνουν ότι τα άλογα ήταν παρόντα στην Ιβηρική Χερσόνησο ήδη από το 20.000 έως το 25.000 π.Χ.[5] Τα ιβηρικά άλογα πιστεύεται ότι είναι από τα παλαιότερα είδη εξημερωμένων αλόγων. Μελέτες DNA υποδεικνύουν ότι ορισμένες φυλές έχουν καταγωγή που μπορούν να εντοπιστούν σε άγρια ​​άλογα που έζησαν περίπου το 6200 π.Χ., στην Πρώιμη Ιβηρική Νεολιθική περίοδο.[6] Υπάρχει μια προηγούμενη υπόθεση ότι η Sorraia μπορεί να ήταν πρόγονος αρκετών σύγχρονων φυλών και είναι πιθανό καθώς ο απλότυπος τους βρίσκεται σε όλο τον πληθυσμό των Ιβηρικών αλόγων, αν και δεν βρίσκεται τόσο συχνά όσο άλλες γενεαλογίες mDNA. Επομένως, τα τρέχοντα στοιχεία δείχνουν ότι δεν συνδέονται τόσο στενά όσο πιστεύαμε κάποτε. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι η Sorraia έχει υπομείνει ένα σημαντικό γενετικό πρόβλημα από την αρχαιότητα,[4] και έχουν απομείνει μόνο δύο γενεαλογικές γενεές ιδρυτών DNA, επομένως δεν είναι δυνατό να προσδιοριστεί εάν ορισμένοι απλότυποι σε διάφορες ράτσες προέρχονται από άλλες σειρές που έχουν εξαφανιστεί τώρα στο Σορραία.[3] Οι Ρωμαίοι συγγραφείς αναφέρουν στην Ισπανία πολεμικά άλογα, άγρια ​​άλογα, "tieldones" και μικρά "asturcones" στο βορρά. Δύο διακριτοί φαινότυποι ιβηρικού αλόγου εντοπίστηκαν στην πρώιμη έρευνα: τα λεγόμενα «κέλτικα» πόνυ, με κέντρο την περιοχή της Κανταβρίας στο βορρά, και τα άλογα του νότου, που αντιπροσωπεύονται σήμερα από τις Ανδαλουσιανές και Καρθουσιανές, Lusitano, Marismeño και σχετικές ράτσες. , πολλά από τα οποία έχουν μπαρόκ φαινότυπο αλόγων.Οι βόρειες φυλές περιλαμβάνουν τις Garrano, Pottok και Asturcon, οι οποίες θεωρούνται όλες υπό εξαφάνιση φυλές.[3] [7][8] Σε όλη την ιστορία, τα ιβηρικά άλογα έχουν επηρεαστεί από πολλούς διαφορετικούς λαούς και πολιτισμούς που κατέλαβαν την Ισπανία, συμπεριλαμβανομένων των Κέλτων, των Καρχηδονίων, των Ρωμαίων, διαφόρων γερμανικών φυλών και των Αράβων. Το Ιβηρικό άλογο αναγνωρίστηκε ως ταλαντούχο πολεμικό άλογο ήδη από το 450 π.Χ.[9] Μελέτες μιτοχονδριακού DNA των σύγχρονων αλόγων της Ιβηρικής χερσονήσου και του ίππου Barb της Βόρειας Αφρικής παρουσιάζουν πειστικά στοιχεία ότι τα άλογα διέσχισαν το στενό του Γιβραλτάρ και προς τις δύο κατευθύνσεις και διασταυρώθηκαν. Δεν είναι δυνατό να προσδιοριστεί ποιο από αυτά τα στελέχη είναι το παλαιότερο, και τα δύο εντοπίζονται στη ρωμαϊκή εποχή, πολύ νωρίτερα από τη μουσουλμανική κατάκτηση της Ισπανίας που συνήθως θεωρείται ότι σηματοδοτεί την αρχή μιας τέτοιας διασταύρωσης.[3] Κάποτε, τα βόρεια κέλτικα άλογα είχαν καταγωγή που σχετιζόταν με το πόνυ Exmoor των Βρετανικών Νήσων, αλλά μεταγενέστερες μελέτες μιτοχονδριακού DNA αποκάλυψαν ότι οι πληθυσμοί δεν σχετίζονται στενά έως ότου υπήρξε κάποια τεκμηριωμένη ανάμειξη μεταξύ των Exmoors και των κελτικών αλόγων στις αρχές. - έως τα μέσα του 20ου αιώνα. Αν μη τι άλλο, οι ιβηρικές φυλές χαρακτηρίζονται από μια «συνεπή απουσία γεωγραφικής δομής».[3] Όταν οι Ισπανοί έφτασαν στην Αμερική στα τέλη του 15ου αιώνα, έφεραν μαζί τους διάφορα άλογα ιβηρικής καταγωγής.Οι απόγονοί τους έχουν χαρακτηριστεί ως το αποικιακό ισπανικό άλογο και έχουν συμβάλει σημαντικά σε μια σειρά από ράτσες αλόγων τόσο στη Βόρεια όσο και στη Νότια Αμερική. Στη σύγχρονη εποχή, επιβήτορες από εξωτερικές ράτσες διασταυρώθηκαν σε τοπικές ράτσες, όπως οι επιβήτορες πόνυ Exmoor που έφεραν στην περιοχή,[3] ή για παράδειγμα, οι βαριές ράτσες Burguete και Jaca Navarra διασταυρώθηκαν σε ξένους επιβήτορες για να δημιουργήσουν ένα μεγαλύτερο ζώο πιο χρήσιμο για τη βιομηχανία κρέατος αλόγου.[10] Στην Ισπανία και την Πορτογαλία, η δεκαετία του 1980 σηματοδότησε την έναρξη των προσπαθειών για την επαναφορά ορισμένων από τις φυλές της Βόρειας Ιβηρικής από την εξαφάνιση, μερικές από τις οποίες έφτασαν σε μερικές δεκάδες άτομα. Το καρτουσιανό στέλεχος του καθαρού ισπανικού (ανδαλουσιανού) αλόγου κινδύνευε επίσης, με πληθυσμό αναπαραγωγής περίπου 150 ζώων.[3] Το 2005, μια χαρακτηριστική πρωτόγονη, άγρια ​​φυλή εντοπίστηκε μέσα στο Εθνικό Πάρκο Doñana, το άλογο Retuerta (Caballo de las retuertas).[11][12]